اختلال اضطراب اجتماعی (فوبی اجتماعی) یک وضعیت پاتولوژیک است که با ترس شدید مشخص می شود که با شرایط یا تهدید درگیری در موقعیت های اجتماعی رخ می دهد. شرکت در چنین موقعیت هایی باعث استرس قابل توجهی می شود و زندگی روزمره را بسیار دشوارتر می کند. ترس از بررسی واقعی یا درک شده از سوی دیگران ناشی می شود.

در تعداد قابل توجهی از موارد، فوبیای اجتماعی از دوران کودکی یا نوجوانی شروع می شود.

عواملی که احتمال ابتلا به اختلال اضطراب اجتماعی را افزایش می دهند:

محیط اجتماعی جدید یا مسئولیت های حرفه ای: نیاز به ملاقات با افراد جدید، سخنرانی در جمع و غیره؛

تجربه منفی زندگی: اگر فردی تجربه شکست (عملکرد ناموفق، ارتباط منجر به درگیری، امتناع عمومی یا تحقیر و غیره) را داشته باشد، ممکن است از هرگونه ارتباط انتظارات منفی داشته باشد.

ارث خانوادگی؛

خلق و خوی: یک فرد خجالتی و محجوب، زمانی که با موقعیت جدیدی مواجه می شود یا با افراد جدید روبرو می شود، ممکن است در معرض خطر بیشتری برای ایجاد فوبیای اجتماعی باشد.

نقایص فیزیولوژیکی (لکنت، خال مادرزادی و غیره) - ممکن است فرد از ظاهر خود خجالت بکشد یا فکر کند که قادر به برآورده کردن انتظارات دیگران نیست.

اختلال اضطراب اجتماعی به دو نوع اصلی تقسیم می شود:

اختلال اضطراب اجتماعی مرتبط با موقعیت های فعالیت عمومی. این مشکل به دلیل نیاز به صحبت در مقابل عموم (سخنرانی، سخنرانی در رویدادهای ورزشی و غیره) ایجاد می شود.

اختلال اضطراب اجتماعی مرتبط با تعامل اجتماعی: اضطراب ناشی از موقعیت هایی مانند صحبت با غریبه ها، نیاز به درخواست کمک، نشستن در کنار غریبه ها (مثلاً سر یک میز در کافه)، بازدید از توالت های عمومی و غیره است.