خلاصه

چندین خط شواهد نشان می دهد که توهم زاهای کلاسیک (آگونیست 5HT2A) اثرات بالینی مرتبط در اعتیاد به الکل و مواد مخدر دارند. اگرچه مطالعات اخیر اثرات سیلوسایبین را در جمعیت های مختلف بررسی کرده اند، اما هیچ مطالعه ای در مورد اثربخشی سیلوسایبین برای وابستگی به الکل وجود نداشته است. ما یک مطالعه اثبات مفهوم تک گروهی را برای تعیین کمیت اثرات حاد سیلوسایبین در شرکت کنندگان وابسته به الکل و ارائه نتایج اولیه و داده های ایمنی انجام دادیم. ده داوطلب با وابستگی به الکل DSM-IV، سیلوسایبین خوراکی را در یک یا دو جلسه تحت نظارت، علاوه بر جلسات درمانی تقویت انگیزشی و درمانی که به آمادگی برای جلسات سیلوسایبین اختصاص داده شده بود، دریافت کردند. پاسخ‌های شرکت‌کنندگان به سیلوسایبین از نظر کیفی مشابه پاسخ‌هایی بود که در سایر جمعیت‌ها توضیح داده شد. پرهیز در 4 هفته اول درمان (زمانی که شرکت کنندگان هنوز سیلوسایبین دریافت نکرده بودند) به طور قابل توجهی افزایش پیدا نکرد، اما پس از تجویز سیلوسایبین به طور قابل توجهی افزایش یافت (05/0p<). افزایش تا حد زیادی در پیگیری تا 36 هفته حفظ شد. شدت اثرات در اولین جلسه سیلوسایبین (در هفته 4) به شدت تغییر در نوشیدن را در هفته های 5-8 (r = 0.76 تا r = 0.89) پیش بینی کرد و همچنین کاهش ولع مصرف و افزایش خودکارآمدی پرهیز را در هفته 5 پیش بینی کرد. هیچ عارضه جانبی قابل توجهی مربوط به درمان وجود نداشت. این یافته‌های اولیه دلیلی قوی برای آزمایش‌های کنترل‌شده با نمونه‌های بزرگ‌تر برای بررسی اثربخشی و مکانیسم‌ها ارائه می‌کند.

نتایج قابل توجه

ویژگی شخصیتی روان رنجوری کاهش یافت، در حالی که ویژگی‌های برون‌گرایی، وظیفه‌شناسی (سطح روند)، و گشودگی همگی از ابتدا تا پیگیری 3 ماهه پس از درمان تسهیل‌شده با سیلوسایبین برای افسردگی مقاوم به درمان افزایش یافتند.

یک تجزیه و تحلیل اکتشافی نشان داد که درجه بینش در طول تجربه روانگردان، تغییرات روان رنجوری و برون گرایی را پیش بینی می کند.

در جایی که تغییرات در روان رنجوری و وظیفه‌شناسی با آنچه قبلاً در بین بیمارانی که به درمان ضد افسردگی پاسخ می‌دهند مطابقت دارد، افزایش آشکار برون‌گرایی و گشودگی ممکن است اثری خاص‌تر برای درمان با روان‌گردان باشد.

محدودیت ها

حجم نمونه نسبتاً کوچک از 20 بیمار مبتلا به افسردگی مقاوم به درمان.

طراحی برچسب باز و عدم وجود شرایط کنترل.

دو سوم از بیماران در این مطالعه مرد بودند، که برون یابی را به جمعیت عمومی محدود می کند که در آن میزان افسردگی مقاوم به درمان در زنان نسبت به مردان بسیار بیشتر است.