دانش بسیاری از مردم در مورد سیلوسایبین - ماده اولیه روانگردان موجود در به اصطلاح "مجیک ماشروم" - محدود به استفاده از آن به عنوان یک داروی تفریحی و شاید ارتباط آن با فرهنگ ضد فرهنگ دهه 1960 است. اما در 20 سال گذشته، تحقیقات فزاینده ای نشان داده است که سیلوسایبین پتانسیل قابل توجهی در درمان تعدادی از اختلالات سلامت روانی و رفتاری دارد.

دکتر رایان مارینو، پزشک اورژانس، سم‌شناس پزشکی و متخصص پزشکی اعتیاد در بیمارستان‌های دانشگاهی، می‌گوید: «بر اساس تحقیقات کنونی، سیلوسایبین زمانی که در محیط‌های کنترل‌شده تجویز می‌شود، بسیار ایمن است.» سیلوسایبین در حال حاضر توسط دولت فدرال به عنوان یک ماده کنترل شده در جدول I طبقه بندی می شود.

دکتر مارینو می گوید: «این ایده که سیلوسایبین نمی تواند مصارف پزشکی داشته باشد، قابل بررسی علمی نیست. تحقیقات فعلی و آینده ضروری است. با این حال، شواهد خوبی برای حمایت از ارزش درمانی سیلوسایبین در زمینه سلامت روان وجود دارد.

سیلوسایبین برای اختلالات سلامت روان

تا به امروز، مطالعات نشان داده اند که سیلوسایبین درمانی در تسکین علائم افسردگی مقاوم به درمان، اختلال وسواس فکری جبری و سایر اختلالات سلامت روان مفید است. سیلوسایبین همچنین در کاهش ترس و اضطراب در افراد مبتلا به سرطان پایانی اثربخشی نشان داده است. با توجه به محدودیت‌های موجود در مطالعه مواد جدول I، بسیاری از این مطالعات توسط پزشکی جانز هاپکینز، که بزرگترین مرکز تحقیقات روانگردان جهان و اولین مرکز تحقیقات روانگردان در ایالات متحده، مرکز تحقیقات روانگردان و آگاهی را در سال 2019 تأسیس کرد، انجام شده است.

یک مطالعه توسط Johns Hopkins Medicine نشان داد که مصرف سیلوسایبین در ترکیب با گفتار درمانی به طور قابل توجهی علائم افسردگی بالینی را بهبود می بخشد. برخی از شرکت کنندگان در مطالعه پس از دریافت تنها دو دوز از این ترکیب، تا یک سال مزایایی را تجربه کردند.

دکتر مارینو می‌گوید: «از لحاظ تاریخی، این مطالعات در مقیاس کوچک‌تر که به بررسی اثرات سیلوسایبین بر افسردگی می‌پردازند، اثرات تنها یک، دو یا گاهی اوقات سه دوز سیلوسایبین را مورد آزمایش قرار داده‌اند - همه با نتایج دلگرم‌کننده. آنچه نتایج نشان می‌دهد این است که اثرات مثبت سیلوسایبین می‌تواند طولانی‌مدت باشد و افراد ممکن است تنها به مصرف متناوب آن نیاز داشته باشند تا از مزایای آن بهره ببرند، که به طور بالقوه خطر عوارض جانبی را کاهش می‌دهد.