ماده مخدر ماشروم از لحاظ جسمی اعتیادآور نیست، اما مسلماً افراد قصد ندارند آن را به صورت مداوم مصرف کنند. همانند هر ماده روان گردان دیگر، مصرف کنندگان این ماده تأیید می‌کنند که اثرات روانی ماشروم می‌تواند بسیار اعتیاد آور باشد و مقاومت در برابر آن سخت است. وابستگی روانشناختی به ماشروم واقعی است و نباید از طرف مصرف کنندگان نادیده گرفته شود.

این اصطلاح برای قارچ‌هایی است که حاوی سایلوسیبین (یک ماده توهم زا) هستند. فرد می‌تواند این قارچ‌ها را بخورد، با آن‌ها چای دم کند، آن‌ها را با غذاهای دیگر مخلوط کند یا همانند برخی افراد برای از بین بردن طعم تلخ آن‌ها را با شکلات مخلوط کرده و سپس مصرف نمایند. تقریباً 30 دقیقه پس از مصرف، اثرات توهم زای ماشروم ممکن است شروع شود. درک افراد از رنگ، صدا و نور ممکن است تغییر کند و سطوح ممکن است در نظر آن‌ها دارای حرکت یا موج باشد. ممکن است اشیاء متحرک دارای دنباله‌های قابل مشاهده در پشت باشند. در کنار این اثرات، بعضی افراد همچنین حالت تهوع، ضعف عضلات و سایر تغییرات فیزیکی را تجربه می‌کنند. تغییر در ادراک و تفکر می‌تواند بین سه تا هشت ساعت طول بکشد. صدها نوع ماشروم مختلف وجود دارند که دارای سایلوسیبین هستند و در نتیجه خواص توهم زایی را نشان می‌دهند. این قارچ‌ها در بخش‌های گسترده‌ای از مکزیک، آمریکای جنوبی، مالزی، هند و اندونزی رشد می‌کنند. همچنین می‌توان آن‌ها را در جنوب آمریکا و شرق استرالیا پیدا کرد. به نظر می‌رسد که آنها برای هزاران سال در مراسم مذهبی مورد استفاده قرار گرفته‌اند و برای آزتک‌ها ماده‌ای شناخته شده است. در متون باستانی به مصرف این مخدر در مراسم مذهبی آزتک‌ها برای باز شدن چشم سوم اشاره شده است. بعضی افراد به قارچ‌های حاوی سایلوسیبین به عنوان مجیک ماشروم اشاره می‌کنند، زیرا توهم‌ها و تصورات موجب می‌گردند تا فرد گمان کند به نوعی از بینش‌ها دست پیدا کرده است. برخی از افرادی که در کار درمان اختلالات روانی هستند اخیراً علاقه مند به استفاده از این نوع ماده در روش‌های درمانی شده‌اند. اما در هر حالت، استفاده از یک داروی روانگردان خطر زیادی را به دنبال دارد. علاوه بر خطر ایجاد تجربه منفی با پیامدهای پایدار، خطرات ایجاد اعتیاد، آسیب و پذیرش مفاهیم توهمی به جای واقعیت نیز وجود دارند.

علل اعتیاد به ماشروم

ماشروم از لحاظ جسمی اعتیادآور نیست و تا کنون ارتباط آنها با آسیب مغزی مشخص نشده است. این ماده مخدر دارای سطح سمیت کم است و علائم ترک اعتیاد به علت استفاده مداوم از ماشروم ادامه پیدا نمی‌کند. ماشروم سطح مقاومت سریعی را ایجاد می‌کند اما کاهش این اثرات پس از چند روز قابل مشاهده است. ماشروم از لحاظ جسمی اعتیادآور نیست، اما احتمال اعتیاد به مواد مخدر وجود دارد. اغلب، این سفر معنوی است که می‌تواند اعتیاد آور باشد. گاهی اوقات افراد استفاده از ماشروم را به این دلیل شروع می‌کنند که به دنبال بیداری معنوی درونی بیشتری هستند.

علائم استفاده از ماشروم، اعتیاد و وابستگی

خوشبختانه فردی که از ماشروم استفاده می‌کند از لحاظ فیزیکی معتاد نخواهد شد. اما این احتمال وجود دارد که افراد (مرد یا زن) از نظر روانی به این ماده مخدر معتاد گردند. این حالت ممکن است زمانی اتفاق بیفتد که فرد معتاد به ماشروم تریپ (سفر جادویی با ماشروم) شده است. فرد مصرف کننده ممکن است یک سفر خوب یا یک سفر بد داشته باشد. این موارد همگی به عوامل بسیاری بستگی دارند. برخی از این عوامل عبارتند از:

• حالت
• تجارب قبلی
• احساس خوشبختی
• قدرت دوز
• وضعیت ذهنی
• محیط فیزیکی

مصرف کننده می‌تواند یک یا چند علائم زیر را پس از مصرف داشته باشد:

• اتساع مردمک
• افزایش یا کاهش اشتها
• تغییر در شخصیت
• یوفوریا
• افزایش ضربان قلب
• تصورات عجیب و تغییر یافته

درمان افسردگی

در صورت اعتیاد به سایلوسیبین مجبور نیستید به تنهایی با آن مبارزه کنید. تعدادی از گزینه‌های درمانی مختلف برای کسانی که از سایلوسیبین استفاده می‌کنند وجود دارند. پروتکل‌های درمانی استاندارد برای اعتیاد می‌تواند با تنظیمات تخصصی برای نیازهای منحصر به فرد هر شخص ترکیب شوند. گزینه‌های احتمالی برای درمان اعتیاد عبارتند از:

• §  درمان و مراقبت‌های سرپایی: اگر چه شواهدی وجود ندارد که نشان دهد افرادی که به طور مداوم یا بیش از حد از سایلوسیبین استفاده می‌کنند، وابستگی فیزیکی به دارو دارند، اما الگوهای مصرف مشکل دار نیز ممکن است به وجود آیند. افرادی که مجبور به استفاده از سایلوسیبین هستند ممکن است در ابتدا جهت برنامه درمان اعتیاد بستری شوند. بستری شدن به بیماران کمک می‌کند تا از عوامل فردی و محیطی که ممکن است عود را ایجاد کند، فاصله بگیرند و به آنها اجازه دهد تا تنها بر بهبودی خود تمرکز کنند.
• مراقبت تشخیص دوگانه: بعضی از افراد مبتلا به عوارض اعتیاد به سایلوسیبین ممکن است علاوه بر این از یک اختلال روانشناختی همراه آن مانند افسردگی، اضطراب، اختلال دوقطبی یا اسکیزوفرنی رنج ببرند. گفته می‌شود که یک فرد مبتلا به اعتیاد و یک وضعیت سلامت روحی، تشخیص دوگانه دارد. مهم است که افراد مبتلا به تشخیص دوگانه یک برنامه درمان جامع دریافت کنند که به طور همزمان هر دو موضوع را حل کند تا خطر ابتلا به عود کاهش یابد.
• §  روان درمانی: کسانی که در دوران بهبود از روان درمانی به صورت گروهی یا فردی یا ترکیبی از هر دو استفاده می‌کنند، این امر به آنها اجازه می‌دهد تا مسائلی را که موجب اعتیاد به سایلوسیبین شده است، بررسی گردد. درمان به بیماران کمک می‌کند تا علائم هشدار دهنده عود را تشخیص دهند و مهارت‌های مقابله‌ای را در موقعیت‌های اضطراری مورد استفاده قرار دهند. علاوه بر این، مشاوره می‌تواند به پیشرفت مدیریت استرس و مهارت‌های پیشگیری از عود کمک کند.
• حمایت اجتماعی: یک جنبه مهم رهایی از اعتیاد به سایلوسیبین حمایت اجتماعی است. این حمایت می‌تواند به صورت کمک‌های خانواده و درمان، گروه‌های مراقبت بهداشت روانی جامعه یا گروه‌های جایگزین باشد.
• خدمات اضافی: دیگر پشتیبانی‌های مهم باید در صورت نیاز ارائه شوند. آموزش روانشناسی، حمایت دوستان و اطرافیان، توانبخشی حرفه‌ای، آموزش مواد مخدر، گروه‌های پیشگیری از بازگشت و مدیریت مشکل نمونه‌هایی از این موارد پشتیبانی هستند.