ماده اصلی مجیک ماشروم اسپادژن سیلوسایبین است. این ترکیب، با ساختاری بسیار شبیه به LSD، دیگر داروی معروف لیسرژیک، است که اثرات روانگردانی را ایجاد می کند که قبلاً برای بومیان آمریکا شناخته شده بود.

تا کنون معلوم نبود که قارچ ها چگونه آن را سنتز کرده اند. اکنون گروهی از محققان دانشگاه فردریش شیلر در ینا، آلمان، مسیر بیوشیمیایی تولید آن را کشف کرده‌اند و راه را برای امکان سنتز مصنوعی این ماده برای استفاده دارویی هموار می‌کنند.

واکنش.
شیمیدانان ژنوم دو گونه قارچ مختلف، Psilocybe cubensis و Psilocybe cyanescens را سنتز کردند تا ژن های حاکم بر تولید این ترکیب را شناسایی کنند. سپس نقطه شروع واکنش سنتز و تمام مراحلی که منجر به سیلوسایبین می شود را شناسایی کردند. همانطور که قبلاً توسط برخی از مطالعات پنجاه سال پیش فرض شده است، در ابتدای زنجیره اسید آمینه تریپتوفان وجود دارد، به شکلی خاص، که سپس چهار آنزیم مختلف بر روی آن عمل می کنند.
داستانی که از راه دور شروع می شود. سیلوسایبین، مانند سایر روانگردان های مشابه، تاریخچه بحث برانگیزی دارد. آنالوگ آن، LSD (اسید لیسرژیک)، برای اولین بار در سال 1959 توسط شیمیدان سوئیسی آلبرت هافمن، قبل از تبدیل شدن به داروی نسل بیت، شناسایی شد.

در دهه 1960 برای خواص آن برای تغییر هوشیاری توسط محققان بسیار مورد مطالعه قرار گرفت، سپس زمانی که مصرف آن تقریباً انبوه شده بود، شیطانی شد. اخیراً، با توجه به اینکه همانطور که قبلاً مشاهده شد، به نظر می رسد در درمان اختلالات روانی و روانپزشکی مفید باشد، به مطالعه در آزمایشگاه ها بازگشته است. برای تسکین علائم افسردگی، کاهش اضطراب در بیماران سرطانی لاعلاج و کاهش اعتیاد به نیکوتین آزمایش شده است.

اگر مطالعات بالینی مفید بودن آن را تایید کند، تولید آن در آزمایشگاه به صورت کنترل شده به عنوان دارو دیگر غیرممکن نخواهد بود.